نامه ای برای دوست

با سلامی، سرشار از غم

با درودی، بیش از کم

(( امیدوارم حالت خوب باشد ))

صدایت را می­شنوم

            از حنجره­ی کلماتت پیداست

            گویا این، صدایی ناآشناست

(( می­خواستم در آخرین دیدار بگویم، اما نتوانستم))

هر لحظه می­دانم،

            چه می­خواهی بگویی

            نبض کلماتت گویاست

هر لحظه قلبم،

                        آشفته­تر از پیش است

گفتم نکند، " آخرین"  لحظه­ی تدبیر است

(( می­خواستم بگویم، نتوانستم، تو می­خندیدی، شادیت را دوست دارم، چه کنم حرفهایم سنگین بود ))

بر لب مواج ذهنم

                        کلماتت، چه سنگین می­نشیند

پیامت باریک است

                        سخت، بر تن احساسم می­نشیند

قلبم آرام است

هوای تازه می­خواهم

تاب این لحظه،

                        وای، بر جای نمی­نشیند

(( برای تو سخت است می­دانم، برای من سخت­تر، ای کاش زودتر می­گفتم، تاب ناراحتیت را ندارم، اما باید بگویم ))

زمان گفتن است،

                        بگو ...

خاکستر که ویرانی ندارد

جدال با آه،که بیماری ندارد

                        بگو ...

غم عشق، فراموشی ندارد

(( نمی­دانم چه وقت این نامه را می­خوانی، دارم می­روم ... ))