ناجی

روزی مردی دید، یک نفر داخل یک باطلاق دارد غرق می­شود، پس داخل باطلاق شد تا نجاتش دهد. به همین خاطر جان خودش را به خطر انداخت. وقتی از باطلاق بیرون آمدند، هر دو از نفس افتاده بودن. کسی که داشت غرق می­شد به کسی که نجاتش داده بود گفت: احمق دیوانه، چرا من را از باطلاق درآوردی، من اونجا زندگی می­کنم. به اون مرد ناجی خیلی توهین شد...

حقیقت

بهترین دین کدام است؟

مکالمه‌اى بین لئوناردو باف و دالایى‌لاما

لئوناردو باف یک پژوهشگر دینى معروف در برزیل است. متن زیر، نوشته اوست:

در میزگردى که درباره «دین و آزادى» برپا شده بود و دالایى‌لاما هم در آن حضور داشت، من با کنجکاوى، و البته کمى بدجنسى، از او پرسیدم: عالى جناب، بهترین دین کدام است؟

...خودم فکر کردم که او لابد خواهد گفت: «بودایى» یا «ادیان شرقى که خیلى قدیمى‌تر از مسیحیت هستند.»

دالایى‌لاما کمى درنگ کرد، لبخندى زد و به چشمان من خیره شد ... و آنگاه گفت:

«بهترین دین، آن است که از شما آدم بهترى بسازد.»

من که از چنین پاسخ خردمندانه‌اى شرمنده شده بودم، پرسیدم:

آنچه مرا انسان بهترى مى‌سازد چیست؟

او پاسخ داد:

«هر چیز که شما را دل‌رحم‌تر، فهمیده‌تر، مستقل‌تر، بى‌طرف‌تر، بامحبت‌تر، انسان دوست‌تر، با مسئولیت‌تر و اخلاقى‌تر سازد.

دینى که این کار را براى شما بکند، بهترین دین است»

من لحظه‌اى ساکت ماندم و به حرف‌هاى خردمندانة او اندیشیدم. به نظر من پیامى که در پشت حرف‌هاى او قرار دارد چنین است:

دوست من! این که تو به چه دینى اعتقاد دارى و یا این که اصلاً به هیچ دینى اعتقاد ندارى، براى من اهمیت ندارد. آنچه براى من اهمیت دارد، رفتار تو در خانه، در خانواده، در محل کار، در جامعه و در کلّ جهان است.

به یاد داشته باش، عالم هستى بازتاب اعمال و افکار ماست.

قانون عمل و عکس‌العمل فقط منحصر به فیزیک نیست. در روابط انسانى هم صادق است.

اگر خوبى کنى، خوبى مى‌بینى

و اگر بدى کنى، بدى.

همیشه چیزهایى را به دست خواهى آورد که براى دیگران نیز همان‌ها را آرزو کنى.

شاد بودن، هدف نیست. یک انتخاب است.

«هیچ دینى بالاتر از حقیقت وجود ندارد.»

زنده بیدار

نیکوییِ وی پرده نیکوییِ وی است و پدید آمدنِ وی سببِ ناپدیدیِ وی است و آشکارا شدن وی سببِ پنهان شدنِ وی است. چنان که آفتاب اگر چند اندکی پنهان شد، بسیار آشکار شد و چون سخت پیدا شد، اندر پرده شد. پس روشنیِ وی پرده ی روشنیِ وی است.

                                                                                                   (( قصه ی زنده ی بیدار ))، ابن سینا

مرثیه

اگر چه زندگی را از من بازستاند، برای او انتظار خواهم کشید.

اگر چه او زندگیم را بستاند، به او اعتقاد خواهم داشت.

                                                                                      (ایوب 13 : 15)